«Ούτοι πάντες άπέναντι των δογμάτων του Καίσαρος πράττουσι»
Ποιοί είναι τούτοι οί «ούτοι», πού πράττουν απέναντι των δογμάτων του Καίσαρος·, Πού, 'Αντάρτες «ούτοι», άνταίρουν τό άνάστημα τους, αδάμαστοι, «άπέναντι» στήν κοσμικήν Ίσχύν, τήν εγκόσμια Αρχήν του Καίσαρος;
Διότι κάποτε, μέσα στην παρακμή, τήν αμαρτία, τον τρόμο τους, άκρως κατάντεις, οί πλούσιοι και ό Καίσαρ δέν τολμούν πια νά άντικρύσουν άντην, τον άπέναντι τυραννισμένο λαό τους.
Για νά σώσουν τήν έξουσία και τό τομάρι τους, σκαρφίζονται τότε σόφισμα πολιτεύματος εύφυώς γλοιώδες: κύπτουν ψευδολόγον τον αυχένα τους στήν «όργήν Λαού» και περίτρομοι άδιόρθωτοι ληστοσυμμορίτες, οι άδηφάγοι εξουσιαστές, προσκυνοΰν τάχα τήν πίστη των δούλων τους:
Εν τούτω Νίκα
Ό σταυρός του Εσταυρωμένου ανυψούται πλέον ώς Θέσμιον νόμισμα του Άρχολιπάρου Καίσαρος και της πλουτοκρατίας του, έτσι ώστε νά ξεγελαστούν οί λιμοκτονούντες πληβείοι, οί δούλοι οί έσταυρωμένοι. Και μέ τον Εσταυρωμένο, νέον νόμισμα της Καισαροπλουτοκρατίας, νά συνεχίσουν άπροσκόπτως τό Κράτος και ή Βία νά κατατρώγουν τό συκώτι του δεμένου Λαοΰ. Τό έν τούτω Νίκα δέν έξαφάνισε ούτε τήν δουλεία, ούτε τήν πλουτοκρατία, ούτε τήν έν Κοινωνία αδικία. Τό καθεστώς άλλαξε, ινα μήν άλλάξη τίποτε. Τό σύστημα προσκύνησε τον Εσταυρωμένο Θεάνθρωπο και εξακολούθησε, άνάλγητον, νά σταυρώνει τον 'Άνθρωπο. Τό πολίτευμα άλλαξε κι έγινε ευσεβές, Χριστοκεντρικό, και συνέχισε άπαράλλακτο νά έξοντώνει: άδικοκεντρικό, άρπακτικό, κτηνόμορφο.
Έν τούτω ΝίκαΙ
Τό Κράτος και ή Βία, οί Δυνάστες, ώς άνακαινι-σμένοι Προμηθείς, προνοητικοί, άλλάζουν τώρα, έλλό-γως, έντρομοι τήν πίστη τους, ώστε νά μήν άλλάξει τίποτε!
Έν τούτω Νίκα
Ή πλουτοκρατία προσχωρεί, πανικοβλήτως οξυδερκής, στά φώτα του σταυρωμένου λαού, ώστε νά συνεχίσει νά του άλλάζει τά φώτα! Ή συνταγή πασίγνωστη, από τον καιρό της Πτώσης του άνθρώ-που: εμείς ό Καίσαρ, εμείς η πλουτοκρατία, ενστερνιζόμαστε γεμάτοι συντριβή και μετάνοια τήν πίστη του τυραννισμένου Λαού, για νά συνεχίζουμε νά του αλλάζουμε τήν πίστη...
Και τότε, τότε έξαίφνης, τί εγινε τότε, όταν αυτό τό εν τούτω Νίκα φάνηκε νά ξαναψάλλει τό πασίγνωστο κύκλιον Τροπάριον «άλλαξε ό Μανωλιός κι εβαλε τά ρούχα του αλλιώς»; Αναλλοιώτως; Τί εγινε; Και έγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας... ώσεϊ πυρός..
Άναχώρησις!
Άναχώρησις!
Έμεΐς ποτέ μ' αυτούς! Εμεΐς, της Γης οι κολασμένοι, δούλοι τεταπεινωμένοι, εμείς η φτωχολογιά η σταυρωμένη, ποτέ μας μέ τον Έσταυρωμένον των Καισαροπατρικίων! Εμεΐς, πένητες έσταυρωμένοι, οι πιστεύοντες τω Έσταυρωμένω, πού έχουν και είχον άπαντα κοινά, και τα κτήματα και τάς υπάρξεις, έμεΐς φεύγουμε!
Ποτέ μ' αυτούς, ποτέ μέ τους βασανιστές μας! Ποτέ εμείς οι τσακισμένοι μέ τον έκφυλο άρχοντα της έπι Γης κολάσεως, ποτέ μέ τον δήθεν έκχριστιανισμένο Καίσαρα του βεβορβορωμένου του έν τούτω Νίκα... 'Αναχώρηση! Στα βουνά, στα άγρια θηρία, στήν άδολη έρημο της Κτίσης, μακριά από τήν «έρημίαν των πόλεων», όπου σης και βρώσις του κατά κόσμον Καίσαρος αφανίζει τον Εσταυρωμένον...
... Και έγένετο η πιο ορμητική αναχώρηση πού γνώρισε ποτέ η κατά κόσμον Οικουμένη του πτωτικού, εν σαπρία εκχριστιανισμένου Καίσαρος: εκατομμύρια δούλων, αγωνιστών, έσταυρωμένων από τήν κιβδηλεία του καισαροκρατικου έν τούτω Νίκα, τότε, πήραν στούς σταυρωμένους τους ώμους τον Σταυρό του 'Εσταυρωμένου και τράβηξαν γιά τήν 'Άπω Έρημον: εκεί, ενθα απέδρα πάσα λύπη, οδύνη και στεναγμός της κοσμικής κενής απάτης, πού τήν ανακαίνισε ο κίβδηλος νικητήριος Σταυρός του Καισαροπλουτοκράτη εν τούτω Νίκα. 'Αντάρτικη άναχώρηση!
Έτσι στήθηκε, άγριος, ατίθασος, ανυπότακτος 'Αντάρτης, ό καθ' ήμας 'Ασκητής, ό άναχωρητισμός. Μ' αυτήν τήν άντάρτικη αναχώρηση προς τήν έρημο της Συρίας, τήν έρημο της Νιτρίας, ορθώθηκε Αντάρτης απέναντι των δογμάτων του Καίσαρος ό καθ' ήμας ορθόδοξος Μοναχισμός των ασκητών της 'Ερήμου. Εκεΐ, κατά τον τέταρτον αιώνα της ενσάρκου Οικονομίας, όταν οί δούλοι θέλησαν και τά είχον άπαντα κοινά, ο-mnia communia- (τα πρώτα κομμούνια), και αρνήθηκαν «τήν ποικίλη δράση τών στοχαστικών προσαρμογών» μέ τους δουλεμπόρους, τους πλουτοκράτες, τους τραπεζίτες «τών δογμάτων του Καίσαρος», πού ξαφνικά τό γύρισε Χριστιανός, γιά νά μή γυρίσει τίποτε στούς άδικημένους...
Οί καταφρονεμένοι, της Γης οί κολασμένοι, άνθρωποι ήταν κι αυτοί, όπως οί κτηνόμορφοι δυνάστες τους, οί πατρίκιοι, οί τραπεζίτες, οί δουλέμποροι και οί στρατοκράτες, πού δέν υπέστησαν τήν «καλήν άλλοίωσιν» μέ τό έν τούτω Νίκα.
'Επίσης πεπτωκότες, παιδιά της πτώσης κι ή φτωχολογιά, ή ξεθεωμένη από τήν αδικία τών Δυνατών... Ήταν δύσκολο γιά τούς ξεθεωμένους από τήν καταπίεση, ήταν ανθρωπίνως -κατά τήν πεπτωκυΐαν μας φύση- άδύνατον γιά τούς τυραννισμένους νά εφαρμόσουν τήν προτροπή του Εσταυρωμένου, ναί, άγαπάτε τούς εχθρούς υμών...
Δέν γίνεται, άχρι καιρού, εν τω αιώνι της πτώσης, όπου προσωρινά όλοι μας ψευτοζοΰμε... Ή φτωχολογιά, όμως, είχε άρει ώς τότε τον Σταυρόν του μαρτυρίου της άρκετά. Και είχε, έπομένως, βάλει μέσα της, άρκετά, τον Έσταυρωμένον, όποτε, ή έστω πεπερασμένη αυτή άγάπη δέν της επέτρεψε, έν Χριστώ, νά πράξει αύτό πού θά έκανε ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος:
νά σφάξει τους πατρικίους, τους χρυσοκανθάρους, τους μεγαλολεφτάδες, τον Καίσαρα. Νά τους κατασφάξει. Δεν μπορούσε, πτωτική, τότε ακόμη στον πτωτικό μας κόσμο εγκυστωμένη η φτωχολογιά, νά φτάσει στο μεγάλαθλον του "αγαπάτε τούς εχθρούς υμών"... Αυτό τό κατ-Όρθωμα ανήκει στους πρωταθλητές της 'Ασκήσεως...
Τέτοιοι είναι οί 'Άγιοι, οί «ούτοι»; Μήπως τά κορόιδα; Δέν τά κατάφερε, κατά φύσιν, τότε ό Λαός της δυστυχίας νά αγαπήσει τους σφαγείς του Δυνάστες, τους κιβδηλοποιούς του εν τούτω Νίκα.
Παιδιά όμως της έλληνικής, πεπτωκυίας εστω, Οικουμένης, ή τότε φτωχολογιά είχε αφομοιώσει τον Ηράκλειτο, κάπως. Και ήξερε, λίγο, πώς αν οί άδικημένοι καθαίρονται δι' άλλω αίματι μιαινόμενοι, τότε δέν καθαρίζουν τήν αδικία, άλλα απλώς «καθαρίζουν» τούς βασανιστές τους και άρα μιαίνονται κι αυτοί, ως θύματα, μέσα στο αίμα του πρώην θύτη τους. Γι' αυτό τότε, οί έλληνόζωοι σφαγμένοι χριστιανοί, δέν έγιναν σφαγείς...
Κι έτσι, λίγο μέ τήν νουθεσία του Ηράκλειτου, λίγο μέ τό πράον του Χριστού, ή φτωχολογιά δέν έσφαξε. "Εφυγε. Στήν Νιτρία, στήν Συρία, στο Μενοίκιον όρος, στο Άγιον Όρος. "Ισως και στήν ζούγκλα μέ τον Ταρζάν, γιά νά αποφύγει τήν Ζούγκλα του καισαρικού "εν τούτω Νίκα"...
Και ίσως γιά να μή χρειαστεί, ή φτωχολογιά, να σκοτώσει αυτούς πού τήν σκοτώνουν, νά μή σφάξει,"
Έρινύς Σεμνή" ή φτωχολογιά, τούς πάντοτε εκ-δοροσφαγεΐς της,· τούς νεοαπατεώνες του έγκοσμιο-κρατικοΰ έν τούτω Νίκα... Και εφυγε, άηδιασμένη, εκεί, στήν 'Αναχώρηση...
πού έγινε έτσι τό γνήσιο "έν τούτω Νίκα"...
Κώστας Ζουράρις
"Φιλοκαλούμεν μετ΄Ανταρσίας"
