Και η κόρη; η θυγάτηρ καλής οικογενείας; πως δημιουργήθηκε; πως εξελίχτηκε το κορίτσι σε δευτερεύοντα γιό στα πανεπιστήμια, στις επιχειρήσεις, στα επαγγέλματα διανοουμένων,πως έγινε η μητέρα μια μέγαιρα της έκτρωσης, συνεχής καταναλώτρια του χαπιού, πως κατάντησε η γυναίκα του Μεσαίωνα, που ονομαζόνταν Ma-Dame, Madonna, Δέσποινα στην αστική νοικοκυρά και τελικά, μέσα στην αντρική πλειονότητα, στην διακοσμητική "κυρία καθηγήτρια", "κυρία υπουργίνα" (στις ευρωπαϊκές γλώσσες τα πράγματα είναι ακόμα πιο αποκαλυπτικά, διότι οι τίτλοι δεν αλλάζουν φύλλο, διευκρινίζοντας μόνο με το πρόσθετο "κυρία", που βεβαίως δεν προστίθεται, αποκαλύπτει τις βαθύτατα πατριαρχικές ρίζες).
Πως έχει μεταβληθεί το κράμα αρχομανίας και δέους, που χαρακτήριζε στον μεσαίωνα τη σχέση του άνδρα με τη γυναίκα, στις κυριαρχικές -για τον άνδρα- συνθήκες της αστικής τάξης, που τις δέχτηκε και η ίδια η γυναίκα, για να προσαρμοστεί απόλυτα ακόμα και στις απελευθερωτικές της προσπάθειες σ' αυτές, χωρίς να συμβάλλει με κάτι δικό της σε ένα καινούργιο κόσμο;
Μήπως σφηνώθηκε με φωτιά και σίδερο στη συνείδηση του Ευρωπαίου αστού οτι η γυναίκα είναι ον "κατώτερης αξίας";
Μήπως είναι ο αστικός πουριτανισμός όπως εμφανίστηκε κυρίως στον Καλβινισμό, η διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης, η οποία στα πλαίσια της θρησκείας εξαναγκάζει τη γυναίκα να είναι κατώτερη;
Μήπως ο διαχωρισμός του γάμου απο τα πλαίσια του αριστοκρατικού-αγροτικού γένους, της συγγένειας εξ αίματος, είναι αυτός που δημιούργησε το έδαφος για μιά γυναίκα η οποία πρέπει να "ψαρέψει" με κάθε μέσο για να "υπανδρευτεί".
Μήπως εδώ έχει τις ρίζες της η γυναικεία "μόδα";
Να οδήγησαν όλα αυτά σε μια εκτίμηση της γυναίκας -ακόμα και στα δικά της μάτια- που βρήκε την κλασσική της έκφραση στη θεωρία του Φρόϋντ, ότι η γυναίκα κατέχεται απο μία βαθύτερη "ζήλεια του πέους" (Penis Envy, Penisneid), μια θεωρία που υποθέτει σαν αυτονόητο, επιστημονικό δεδομένο την "κατωτερότητα" της γυναίκας και την "ανωτερότητα" του άνδρα και του πέους, ενώ θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο, επειδή μόνο η μητέρα είναι πραγματικά "δημιουργική";
Σε όλα αυτά παρουσιάζεται ένας αξιοσημείωτος παραλογισμός του τόσο "ορθολογικού "άνδρα, που όμως πρακτικά, λ.χ. στην κτηνοτροφία σκέπτεται απολύτως διαφορετικά και θεωρεί π.χ. την αγελάδα πιο πολύτιμη απο τον ταύρο τον οποίο για οικονομικούς λόγους κανονικά ευνουχίζει, εκτός απο λίγους που αφήνει άθικτους για την αναπαραγωγή. (Αν ο αστικός κόσμος των ανδρών πράγματι θάταν τόσο λογικός, "ορθολογικός" όπως το υποστηρίζουν, θα έπρεπε να εφαρμόσει ένα παρόμοιο σύστημα στην κοινωνία.Ο ναζισμός, αυτή η πιο ουσιώδη έκφραση του αστικού υποσυνειδήτου είχε τέτοιες διαθέσεις).
Δεν θα ήταν επομένως πιο λογικό να αποδίδεται όλη η κυριαρχία του άνδρα σε μια μυθική "ζήλεια της μήτρας" (Uterous Envy, Gebarmutterneid);
Πάντως η "χειραφέτηση" της γυναίκας ως τώρα ακολουθεί τη γραμμή της κυριαρχίας του άνδρα: οι κοινωνικές θέσεις που δημιουργήθηκαν απο τον άνδρα, διεκδικούνται με την αξίωση της "ισότητας", και με αυτό το τρόπο διαιωνίζεται η μορφή της ανδρικής κυριαρχίας. Αντί αυτή να διαλύεται, να αντικαθίσταται.
Η κάτω απο την ανδρική κυριαρχία διαμορφωμένη συνείδηση της γυναίκας εκφράζεται ταυτόχρονα στην όλο και περισσότερο άρνηση της γέννησης, που πράγματι μοιάζει σαν "ζήλεια του πέους", σαν υποσυνείδητος πόθος να ήταν η γυναίκα "γιός" και όχι κόρη.
Ένα φαίνεται σίγουρο: η ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η γυναίκα της μεταγενέστερης αστικής κοινωνίας είναι θαυμάσια προκαθορισμένος στο να επιταχύνει το τέλος αυτής της κοινωνίας με την συνεχή μείωση της γεννητικότητας. Με την παύση της μητρότητας παύει η ίδια η ανθρώπινη ζωή -εκτός αν η βιομηχανία αναλάβει την αναπαραγωγή του ανθρώπου. Θα είναι άραγε αυτό το επόμενο κεφάλαιο της Τεχνολογικής Επανάστασης; Ένας τέλειος κόσμος του ρομπότ, μια ανθρωπότητα χωρίς φύλο;
ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ ΓΚΕΜΕΡΕΫ
Η ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ 1977
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου