Ήταν μια φορά ένας χαλίφης της Βαγδάτης που ήθελε να διακοσμήσει τους δυο τοίχους της μεγάλης αίθουσας των ανακτόρων του. Έφερε δυο καλλιτέχνες, έναν απ' την Ανατολή, τον άλλο απ' τη Δύση. Ο πρώτος ήταν ένας περίφημος Κινέζος ζωγράφος που δεν είχε εγκαταλείψει ποτέ την επαρχία του. Ο δεύτερος, Έλληνας στην καταγωγή, είχε επισκεφτεί όλα τα έθνη και μιλούσε, κατά τα . φαινόμενα, όλες τις γλώσσες, και δεν ήταν μόνο ζωγράφος. Είχε επίσης επιδοθεί στην αστρονομία, τη φυσική, τη χημεία, την αρχιτεκτονική. Ο χαλίφης τούς εξήγησε το σκοπό του κι εμπιστεύθηκε στον καθένα τους από έναν τοίχο.
-Όταν θα τελειώσετε, τους είπε, η Αυλή θα συνέλθει εδώ επισήμως. Θα εξετάσει και θα συγκρίνει το έργο σας, κι εκείνο που θα κρίνει ωραιότερο, θα χαρίσει στο δημιουργό του μια μεγάλη αμοιβή.
Μετά, γυρίζοντας προς τον Έλληνα, τον ρώτησε πόσος χρόνος θα του χρειαστεί για να τελειώσει την τοιχογραφία του. Κι ο Έλληνας απαντησε αινιγματικά: «Όταν ο Κινέζος συνάδελφος μου τελειώσει, θα έχω τελειώσει κι εγώ». Τότε ο Χαλίφης ρώτησε τον Κινέζο, ο οποίος του ζήτησε προθεσμία τριών μηνών.
-Πολύ καλά, είπε ο χαλίφης. Θα βάλω να χωρίσουν στη μέση την αίθουσα μ' ένα παραπέτασμα, για να μην ενοχλείτε ο ένας τον άλλο, και θα ξαναειδωθούμε σε τρεις μήνες.
Οι τρεις μήνες πέρασαν, κι ο χαλίφης κάλεσε τους δυο ζωγράφους. Γυρίζοντας προς τον Έλληνα, τον ρώτησε: «Τελείωσες;» Κι ο Έλληνας του απαντάει αινιγματικά: «Αν ο Κινέζος συνάδελφος μου τελείωσε, τελείωσα κι εγώ». Τότε ο χαλίφης ρώτησε με τη σειρά του τον Κινέζο, που αποκρίθηκε: «Τελείωσα».
Η Αυλή συγκεντρώθηκε τη μεθεπομένη και κατευθύνθηκε εν μεγάλη πομπή προς την αίθουσα των τιμών για να κρίνει και να συγκρίνει τα δύο εργα. Ήτάν μια μεγαλόπρεπη συνοδεία, όπου δεν έβλεπε κανείς παρά κεντημένα, χρυσοποίκιλτα φορέματα, καπέλα με πολύχρωμα φτερά, χρυσά κοσμήματα, όπλα λεπτοσμιλεμένα. Όλος ο κόσμος συγκεντρώθηκε πρώτα στην πλευρά της αίθουσας που είχε ζωγραφίσει ο Κινέζος. Μια φωνή θαυμασμού βγήκε απ' όλα τα στόματα. Η τοιχογραφία παρίστανε έναν κήπο ονειρεμένο, γεμάτο ανθισμένα δέντρα και μικρές λιμνούλες, σε σχήμα φασολιού, που πλαισιώνονταν από χαριτωμένες γέφυρες - ένα όραμα παραδείσιο που δε χόρταιναν τα μάτια να το βλέπουν. Τόσο μεγάλη ήταν η εντύπωση που προκάλεσε, ώστε μερικοί ήθελαν ν' ανακηρύξουν νικητή του διαγωνισμού τον Κινέζο, χωρίς καν να ρίξουν μια ματιά στο έργο του Έλληνα. .
Σε λίγο, όμως, ο χαλίφης είπε να τραβήξουν το παραπέτασμα που χώριζε στα δυο την αίθουσα, και το πλήθος γύρισε προς τα εκεί. Το πλήθος γύρισε κι άφησε να του ξεφύγει ένα επιφώνημα κατάπληξης και θαυμασμού.
Τι είχε, λοιπόν, φτιάξει ο Έλληνας; Δεν είχε ζωγραφίσει απολύτως τίποτε. Είχε περιοριστεί απλώς να καλύψει τον τοίχο μ' έναν τεράστιο καθρέφτη, που άρχιζε απ' το πάτωμα κι ανέβαινε μέχρι την οροφή. Και, όπως ήταν ευνόητο, αυτός ο καθρέφτης αντικατόπτριζε τον κήπο του Κινέζου μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Μα τότε, θα πείτε, σε τι αυτή η εικόνα ήταν πιο ωραία και πιο συγκινητική απ' το πρότυπο της; Στο ότι ο κήπος του Κινέζου ήταν έρημος κι άδειος από ζωντανά όντα, ενώ μέσα στον κήπο του Έλληνα έβλεπε κανείς ένα θαυμάσιο πλήθος με κεντημένα φορέματα, καπέλα με πολύχρωμα φτερά, χρυσά κοσμήματα και λεπτοσμιλεμένα όπλα. Kl όλοι αυτοί οι άνθρωποι κινούνταν, χειρονομούσαν κι αναγνώριζαν τον εαυτό τους μ' αγαλλίαση.
Νικητής του διαγωνισμού ανακηρύχθηκε ομόφωνα ο Έλληνας.
Μισέλ Τουρνιέ
Ερωτικό απόδειπνο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου