Παραληρήματα δ'

Η τέχνη που πηγάζει από μέσα μας
υπηρετεί την αγορά
και η αγορά υπηρετεί το κέρδος.
Μα, η τέχνη –παλαιόθεν-
υπηρετούσε την ανάγκη.
Την ανάγκη για αρμονία
η τουλάχιστον ένα κομμάτι της
στη καθημερινή ζωή μας
Η αισθητική και η χρησιμότητα,
το ιδανικό ζευγάρι.

Μα πειστήκαμε από τους άρχοντες του κόσμου τούτου
κι απ’ τα λίγα και καλά,
αποκτήσαμε πολλά, χωρίς αξία.
Χρήσιμα, μελλοχρήσιμα
και μελλοάχρηστα.
«Αν νομίζεις πως είσαι φτωχός
δοκίμασε να μετακομίσεις»
-παλιά κιργιζιανή παροιμία-.

Περιτειχισμένοι από χρηστικά αντικείμενα
εφήμερης ευτυχίας,
γλεντάμε με την απομίμηση της.
Την βλέπουμε στον καθρέφτη.
Δεν συμμετέχουμε στην αρμονία αυτού του κόσμου.
Θέλουμε να του επιβληθούμε.
Όπως επιβληθήκαμε και στη τέχνη.
Αφού την εξορίσαμε από τη ζωή μας,
την καταντήσαμε σε φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Απέκτησε και αυτή υπεραξία.
και πάει με όποιον έχει τον παρά.

Δεν θαυμάζουμε την ομορφιά,
απλά τη χρησιμοποιούμε
για να εντυπωσιάσουμε.
Από εσωτερική ανάγκη
έγινε προσωπική κατάκτηση.
Εμπρός λοιπόν στο δρόμο που χάραξαν
οι μεγάλες εξερευνήσεις
των φωτισμένων εθνών.
Φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Χρωματιστά γυαλιά
αντί απέραντες εντάσεις γης
με τα νεκροταφεία των προγόνων μας
και καυτό μολύβι στους εναντίους.

Η ομορφιά ήταν και είναι μια παγίδα
που κατέληξε
στην αυτοπεποίθηση του καθρέφτη.