Για χρόνια η μουσική ήταν απαγορευμένη στο Αφγανιστάν λόγω των Ταλιμπάν .Αυτή είναι η δεύτερη χειμωνιάτικη συναυλία της μουσικής ακαδημίας της Καμπούλ. Το εθνικό ινστιτούτο του Αφγανιστάν εδώ και δυo χρόνια είναι γεμάτο από νεαρά ταλέντα που θέλουν να εκφραστούν μέσω της μουσικής.
http://trelogiannis.blogspot.com/

το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι

Ανάμεσα στο όχι
και στο κρυμμένο ναι
χάθηκε η ζωή μου
μεγάλε ουρανέ.

Δεν κρύβεται στη νύχτα
το άσπρο γιασεμί.
Λύγισε η αγάπη όταν είπες μη,
λύγισε η αγάπη όταν είπες μη.

Βγαίνω στον αέρα
με χάρτινο φτερό.
Μακριά σου δεν αντέχω,
κοντά σου δε μπορώ.
Κοντά σου δεν αντέχω,
μακριά σου δε μπορώ.

Χαμήλωσε τα φώτα
μεγάλε ουρανέ,
το όχι αποκοιμήθηκε
στην αγκαλιά του ναι,
το όχι αποκοιμήθηκε
στην αγκαλιά του ναι.

Category:

ΥΣΤΑΤΟΣ ΟΒΟΛΟΣ

Δύσκολες ώρες, δύσκολες στον τόπο μας. 

Κι αυτός ο περήφανος,

γυμνός, 

ανυπεράσπιστος,

 ανήμπορος, 

αφέθηκε να τον βοηθήσουν,

εγγράψαν υποθήκες πάνω του,

 πήραν δικαιώματα, 

αξιώνουν,

μιλάνε για λογαριασμό του, 

του ρυθμίζουν την ανάσα, 

το βήμα,

τον ελεούν, 

τον ντύνουν μ' άλλα ρούχα ξέχειλα, 

χαλαρωμένα,

του σφίγγουν μ' ένα καραβόσκοινο τη μέση. 

Εκείνος,

μέσα στα ξένα ρούχα,

 ούτε μιλάει κι ούτε πια χαμογελάει

μη και φανεί που ανάμεσα στα δόντια του κρατάει

 (ως και την ώρα του ύπνου)

σφιχτά σφιχτά, 

σαν ύστατο οβολό του, 

(μόνο τώρα βιός του)

γυμνό, 

απαστράπτοντα κι ανένδοτο, 

το θάνατό του.

7.ΧΙ.68

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

"ΚΙΓΚΛΙΔΩΜΑ"

http://skoinovasia.blogspot.com/

Στο ναό, της Μάρως Βαμβουνάκη

Ακούω τα ισπανικά λόγια του ιερέα και δυσκολεύομαι να νιώσω την κατάνυξη που αισθανόμαι στους δικούς μας εσπερινούς.

Δεν είναι προκατάληψη. Οσο περισσότερο εκκλησιάζομαι στην Ορθοδοξία, τόσο με κερδίζει. Μέσα εδώ μού λείπει η δική μας αισθητική: Το θερμό ημίφως, τα σοβαρά μάτια των εικόνων μας που ατενίζουν ορίζοντες εσωτερικούς, η τελετουργία των δαχτύλων τους, η γνώση των σφιχτών χειλιών τους. Η άφατη έννοια που συνταράσσει, ο σεβασμός στα μεγάλα συναισθήματα που σιωπά. Εκεί πέρα, σε μάς, στην Ορθόδοξη τέχνη, τα μεγάλα και τα σημαντικά υπονοούνται, στέλνουν μονάχα νύξεις κι αν μέσα σου συναπαντήσουν κάποιους σπόρους, τους καρπίζουν. Το ζητούμενο πνέει πιο μέσα απ΄τις λέξεις, πιο πίσω απ΄τις εικόνες και είναι φειδωλό.

Εδώ, στη Δύση, όλα περιφέρονται ανυπόφορα εκφραστικά, πληθωρικά, σχεδόν φλύαρα. Ο συναισθηματισμός καταντάει πόζα. Οι μορφές δεν είναι πλέον σύμβολα, κάνουν τα πάντα για να εκβιάσουν τη συγκίνησή σου. Μπροστά σε τόση πληθωρικότητα αμύνεσαι, αντί ν΄ανοίγεσαι κλείνεις.

Από το βιβλίο «Λουλούδι της κανέλλας» (αφήγηση ενός ταξιδιού στην Ισπανία), εκδόσεις ¨Φιλιππότη¨, 1993

Πηγή

Η ανεπάρκεια του Παπαδιαμάντη

Συνοπτικά θα μπορούσαμε να πούμε πως η Πολιτεία (κι ιδιαίτερα η ελληνική) αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες με τρεις τρόπους:

Είτε τους δέχεται και τους ευνοεί, όταν υπηρετούν τους κρατούντες. Είτε τους ανέχεται και τους αγνοεί, όταν δεν θίγουν τους κρατούντες. Είτε τους αποστρέφεται και τους μάχεται, όταν ενοχλούν τους κρατούντες…

Αυτά έγραφε το 1983 ο Μάριος Πλωρίτης στο ΒΗΜΑ, 26 χρόνια πριν.

Επίκαιρα; Παρωχημένα;

Ασφαλώς η εξουσία σε όλες τις εποχές και σε όλες τις εκφάνσεις της, αποστρέφεται οποιονδήποτε την κρίνει, οποιονδήποτε μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στον αυταρχισμό της, οποιονδήποτε απεχθάνεται τους “ελέω θεού” και “ελέω πατρός” ηγεμόνες, οποιονδήποτε απαιτεί να ζει σε μια κοινωνία με όραμα, οποιονδήποτε τέλος πάντων επιζητά το αυτονόητο. Να είναι πολίτης και όχι υπήκοος.

Το ερώτημα όμως, που εύλογα τίθεται, είναι: Υπάρχουν στην σημερινή Ελλάδα καλλιτέχνες; (Με τον όρο “καλλιτέχνες” ο συγγραφέας εννοεί και τους πνευματικούς ανθρώπους, αφού όλοι “τέχνη καλή ποιούν”, βεβαίως)

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει καίριο και αιχμηρό; Υπάρχουν σήμερα καλλιτέχνες στην Ελλάδα;

Είναι σχεδόν αυταπόδεικτο ότι σήμερα δεν υπάρχουν μουσικοί, ζωγράφοι, ηθοποιοί – όχι μόνο της εμβέλειας των προγόνων τους – αλλά ούτε καν της στοιχειώδους βαρύτητας. Έτσι σήμερα απουσιάζει ένας Μητρόπουλος, ένας Καζαντζίδης, ένας Μπιθικώτσης, ένας Χατζιδάκις, ένας Λύτρας, ένας Γύζης ή ένας Τσαρούχης ή Παρθένης, ένας Μινωτής ή ένας Κατράκης ή μια Παξινού ή ένας Λογοθετίδης, ένας Τερζάκης ή ένας Τσιφόρος ή ένας Ψαθάς. Και πόσοι άλλοι ακόμη η απαρίθμηση των οποίων μόνο θλίψη μας προκαλεί;

Μήπως όμως υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι;

Υπάρχει ένας Καζαντζάκης, ένας Σεφέρης, ένας Ελύτης, ένας Παλαμάς, ένας Καβάφης, ένας Παναγιωτόπουλος, ένας Παπανούτσος, ένας Παπαδιαμάντης, ένας Καρκαβίτσας, ένας Παπαντωνίου, μια Δέλτα, ένας Πολυλάς, ένας Βάρναλης, ένας Μυριβήλης, ένας Βιζυηνός και πόσοι άλλοι ακόμη η έλλειψη των οποίων μόνο θλίψη – αν όχι πανικό - μας προκαλεί;

Σήμερα ζούμε στο πετσί μας τον φασισμό της μετριότητας. Της μετριότητας – για να μην πω σαβούρα – του Κουμανταρέα, του Δήμου, του Τατσόπουλου, του Αυγούστου Κορτώ ο οποίος ζει την ομοφυλοφιλία του πολύ πιο χαρούμενα από τους δυστυχισμένους ήρωές του, της Σώτης Τριανταφύλλου, του Δάνδολου, του Χωμενίδη, της Έρσης Σωτηροπούλου και τόσων άλλων ακόμη η παρουσία των οποίων μόνο απογοήτευση – αν όχι απόγνωση - μας προκαλεί.

Κάτοχοι όλοι, σχεδόν, κρατικών βραβείων. Κρατικών βραβείων που απονέμει το υπουργείο Πολιτισμού. Υπουργείο όπου κουμάντο κάνουν οι Ζαχόπουλοι. Όπου στις κριτικές επιτροπές εκτός από παντελώς άγνωστους και ολίγιστους “λογοτέχνες” και “κριτικούς”, συμμετέχουν και δημόσιοι υπάλληλοι. Βραβεία από οργανισμούς με συμβούλια και επιτροπές όπου τα καλλιτεχνικά θέματα συγκροτούνται από τους διαβόητους υπηρεσιακούς παράγοντες. Και αν τυχόν πλαισιώνονται από καλλιτέχνες, μοναδικό κριτήριο επιλογής είναι η κομματική νομιμοφροσύνη και υποταγή, η αδιαμαρτύρητη αφοσίωση και πειθαρχία που οδηγούν στην υποτέλεια και τον πλήρη εξευτελισμό.

Και συνεχίζει ο Πλωρίτης: “Ο διανοούμενος είναι δημιούργημα, μάρτυρας και συνείδηση των διχασμένων κοινωνιών… (Άρα) καμιά κοινωνία δεν μπορεί να παραπονεθεί για τους διανοούμενούς της, χωρίς να κατηγορήσει, την ίδια στιγμή, και τον ίδιο τον εαυτό της, επειδή έχει τους διανοούμενους που η ίδια φτιάχνει…”

Δεν συνεχίζουμε άλλο με τον προβληματισμό μας, αφού το ζήτημα είναι χρόνιο και δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι στο άμεσο μέλλον, και, πολύ φοβάμαι, και στο μακρινό μέλλον. Όσο υπάρχουν γονείς που διαβάζουν στα παιδιά τους χάρρυ πότερ και άλλες τέτοιες παπαριές, εγχώριες και μη, δεν υπάρχει λόγος να είμαστε αισιόδοξοι. Όσο αφήνονται στα ράφια ο Παπαδιαμάντης, ο Καρκαβίτσας, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, η Πηνελόπη Δέλτα, ο Βασίλης Ρώτας και όλοι αυτοί οι πλαστουργοί των παιδικών ψυχών, όσο επιβεβαιώνεται η άποψη του Σταμάτη Σπανουδάκη, τόσο βαθύτερα στα σκατά θα είμαστε βουτηγμένοι.

Πολύς λόγος έγινε πέρσι με την Έρση Σωτηροπούλου και το βιβλίο της “ζιγκ-ζακ στις νερατζιές”. Ή ίδια, κατά δήλωσή της, αισθάνεται υπερήφανη που η 13χρονη, τότε, κόρη της υπήρξε η πρώτη αναγνώστρια της ξεφτίλας των δικέφαλων πεών.

Έρση, αν ήθελες να δείξεις στην κόρη σου πώς μπορεί να περιγραφεί το παιδικό ερωτικό σκίρτημα, με πόσο λυρικό, σαδιστικά απολαυστικό τρόπο μπορεί να μπει η μια λέξη δίπλα στην άλλη, δεν είχες παρά να της διαβάσεις το “Όνειρο στο κύμα” του “θρησκόληπτου”, του απόφοιτου Γυμνασίου, του Παπαδιαμάντη.

Την ανεγνώρισα πάραυτα εις το φως της σελήνης το μελιχρόν, το περιαργυρούν όλην την άπειρον οθόνην του γαληνιώντος πελάγους, και κάμνον να χορεύουν φωσφορίζοντα τα κύματα. Είχε βυθισθή άπαξ καθώς ερρίφθη εις την θάλασσαν, είχε βρέξει την κόμην της, από τους βοστρύχους της οποίας ως ποταμός από μαργαρίτας έρρεε το νερόν, και είχεν αναδύσει· έβλεπε κατά τύχην προς το μέρος όπου ήμην εγώ, κ' εκινείτο εδώ κ' εκεί προσπαίζουσα και πλέουσα. Ήξευρε καλώς να κολυμβά.

Έβλεπα την αμαυράν και όμως χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην της, τον τράχηλόν της τον εύγραμμον, τας λεύκας ως γάλα ωμοπλάτας, τους βραχίονας τους τορνευτούς, όλα συγχεόμενα, μελιχρά και ονειρώδη εις το φέγγος της σελήνης. Διέβλεπα την οσφύν της την ευλύγιστον, τα ισχία της, τας κνήμας, τους πόδας της, μεταξύ σκιάς και φωτός, βαπτιζόμενα εις το κύμα. Εμάντευα το στέρνον της, τους κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους όλας της αύρας τας ριπάς και της θαλάσσης το θείον άρωμα. Ήτο πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα· ήτον νηρηίς, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει ναυς μαγική, η ναυς των ονείρων...

Μάλλον, όμως έπραξες καλώς που δεν της το διάβασες. Ήδη μαντεύω την ετυμηγορία σου. Το πτωχόν βοσκόπουλον ευτυχώς που δεν κατάφερε ποτέ να γνωρίσει την Μοσχούλα, αφού μην έχοντας δικέφαλο πέος δεν θα ήδύνατο να ικανοποιήσει ταυτοχρόνως και επαρκώς την μικρή κόρη, ταυτόχρονη απόλαυση την οποία προφανώς ζεις και διδάσκεις.

πηγη

Ιστορίες της Ανατολής: Ο θρύλος της ζωγραφικής

Ήταν μια φορά ένας χαλίφης της Βαγδάτης που ήθελε να διακοσμήσει τους δυο τοίχους της μεγάλης αίθουσας των ανακτόρων του. Έφερε δυο καλλιτέχνες, έναν απ' την Ανατολή, τον άλλο απ' τη Δύση. Ο πρώτος ήταν ένας περίφημος Κινέζος ζωγράφος που δεν είχε εγκαταλείψει ποτέ την επαρχία του. Ο δεύτερος, Έλληνας στην καταγωγή, είχε επισκεφτεί όλα τα έθνη και μιλούσε, κατά τα . φαινόμενα, όλες τις γλώσσες, και δεν ήταν μόνο ζωγράφος. Είχε επίσης επιδοθεί στην αστρονομία, τη φυσική, τη χημεία, την αρχιτεκτονική. Ο χαλίφης τούς εξήγησε το σκοπό του κι εμπιστεύθηκε στον καθένα τους από έναν τοίχο.

-Όταν θα τελειώσετε, τους είπε, η Αυλή θα συνέλθει εδώ επισήμως. Θα εξετάσει και θα συγκρίνει το έργο σας, κι εκείνο που θα κρίνει ωραιότερο, θα χαρίσει στο δημιουργό του μια μεγάλη αμοιβή.
Μετά, γυρίζοντας προς τον Έλληνα, τον ρώτησε πόσος χρόνος θα του χρειαστεί για να τελειώσει την τοιχογραφία του. Κι ο Έλληνας απαντησε αινιγματικά: «Όταν ο Κινέζος συνάδελφος μου τελειώσει, θα έχω τελειώσει κι εγώ». Τότε ο Χαλίφης ρώτησε τον Κινέζο, ο οποίος του ζήτησε προθεσμία τριών μηνών.
-Πολύ καλά, είπε ο χαλίφης. Θα βάλω να χωρίσουν στη μέση την αίθουσα μ' ένα παραπέτασμα, για να μην ενοχλείτε ο ένας τον άλλο, και θα ξαναειδωθούμε σε τρεις μήνες.

Οι τρεις μήνες πέρασαν, κι ο χαλίφης κάλεσε τους δυο ζωγράφους. Γυρίζοντας προς τον Έλληνα, τον ρώτησε: «Τελείωσες;» Κι ο Έλληνας του απαντάει αινιγματικά: «Αν ο Κινέζος συνάδελφος μου τελείωσε, τελείωσα κι εγώ». Τότε ο χαλίφης ρώτησε με τη σειρά του τον Κινέζο, που αποκρίθηκε: «Τελείωσα».

Η Αυλή συγκεντρώθηκε τη μεθεπομένη και κατευθύνθηκε εν μεγάλη πομπή προς την αίθουσα των τιμών για να κρίνει και να συγκρίνει τα δύο εργα. Ήτάν μια μεγαλόπρεπη συνοδεία, όπου δεν έβλεπε κανείς παρά κεντημένα, χρυσοποίκιλτα φορέματα, καπέλα με πολύχρωμα φτερά, χρυσά κοσμήματα, όπλα λεπτοσμιλεμένα. Όλος ο κόσμος συγκεντρώθηκε πρώτα στην πλευρά της αίθουσας που είχε ζωγραφίσει ο Κινέζος. Μια φωνή θαυμασμού βγήκε απ' όλα τα στόματα. Η τοιχογραφία παρίστανε έναν κήπο ονειρεμένο, γεμάτο ανθισμένα δέντρα και μικρές λιμνούλες, σε σχήμα φασολιού, που πλαισιώνονταν από χαριτωμένες γέφυρες - ένα όραμα παραδείσιο που δε χόρταιναν τα μάτια να το βλέπουν. Τόσο μεγάλη ήταν η εντύπωση που προκάλεσε, ώστε μερικοί ήθελαν ν' ανακηρύξουν νικητή του διαγωνισμού τον Κινέζο, χωρίς καν να ρίξουν μια ματιά στο έργο του Έλληνα. .
Σε λίγο, όμως, ο χαλίφης είπε να τραβήξουν το παραπέτασμα που χώριζε στα δυο την αίθουσα, και το πλήθος γύρισε προς τα εκεί. Το πλήθος γύρισε κι άφησε να του ξεφύγει ένα επιφώνημα κατάπληξης και θαυμασμού.
Τι είχε, λοιπόν, φτιάξει ο Έλληνας; Δεν είχε ζωγραφίσει απολύτως τίποτε. Είχε περιοριστεί απλώς να καλύψει τον τοίχο μ' έναν τεράστιο καθρέφτη, που άρχιζε απ' το πάτωμα κι ανέβαινε μέχρι την οροφή. Και, όπως ήταν ευνόητο, αυτός ο καθρέφτης αντικατόπτριζε τον κήπο του Κινέζου μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Μα τότε, θα πείτε, σε τι αυτή η εικόνα ήταν πιο ωραία και πιο συγκινητική απ' το πρότυπο της; Στο ότι ο κήπος του Κινέζου ήταν έρημος κι άδειος από ζωντανά όντα, ενώ μέσα στον κήπο του Έλληνα έβλεπε κανείς ένα θαυμάσιο πλήθος με κεντημένα φορέματα, καπέλα με πολύχρωμα φτερά, χρυσά κοσμήματα και λεπτοσμιλεμένα όπλα. Kl όλοι αυτοί οι άνθρωποι κινούνταν, χειρονομούσαν κι αναγνώριζαν τον εαυτό τους μ' αγαλλίαση.

Νικητής του διαγωνισμού ανακηρύχθηκε ομόφωνα ο Έλληνας.

Μισέλ Τουρνιέ

Ερωτικό απόδειπνο

                                                             

η τροφή των ανθρώπων

Πρίν μερικά χρόνια ο φωτογράφος , Peter Menzel, αποφάσισε να επισκεφτεί 24 διάφορετικές χώρες στον κόσμο και να φωτογραφίσει . Η ιδέα ήταν , να φωτογραφίσει τις οικογένειες με τα τρόφιμα που καταναλώνουν σε μία βδομάδα και τι λεφτά ξοδεύουν για αυτά . 

Το βιβλίο που έκδοσε μετά ονομάζεται Hungry Planet, και εκτός απο τις ωραίες φωτογραφίσεις εκλπήτει η διαφορά μεταξύ των χωρών . Προσέξτε τις φωτογραφίες, τα τρόφιμα , το κόστος, τα μέλη κάθε οικογένειας και τι είδους τρόφιμα καταναλώνουν. … Πολύ ενδιαφέρον!!

GERMANY : $500 / week

 

 USA (North Carolina) : $346 /Week

 Japan  : $317 /Week

 Italy (Sicily) :  $260/Week

 London, England : $253 /Week

 Kuwait:  $221 / Week

 Mexico : $189 /Week

 Poland :  $151 /Week

 Egypt : $68,5 / Week

 Mongolia :  $40/Week

Ecuador :  $31,5/Week

 Bhutan, Nepal : $5/Week

 Shad, Africa : $1,62 /Week

 http://griniarogatos.blogspot.com/

αυτό το κρύο είναι κρύο

Σαν να είμαι δίπλα σου ενώ γραντζουνίζω ένα από Σολ.