Κάποτε το κλειδί ήταν πάντα απ' έξω κι όπως έλεγε ο παλιός του σύντροφος απ' την Καρδίτσα: "...στα σπίτια των φίλων κλωτσάς την πόρτα και μπαίνεις..."

Μόνο που τότε ήταν ακόμα όμορφες οι γειτονιές.
Μοσχομύριζαν τα γιασεμιά και τα γεράνια.
Οι φωνές των ψαράδων και των παλιατζήδων στους δρόμους έκλειναν αλισβερίσια με το χαμόγελο των ίσκιων στο ασβεστωμένο σκαλοπάτι...

Τώρα, τούτη την εποχή όλοι βάζουν συναγερμούς και κάμερες ασφαλείας.
Ψηφίζουν με ευκολία τους κυνηγούς αλλοδαπών, ιδιαίτερα σκουρόχρωμων.
Γίνονται πολλά. Δεν τους νοιάζει που είσαι ηλικιωμένος. Τους ληστεύουν πιο εύκολα.
Αλλά να χτυπάς μέχρι θανάτου γέροντα να του πάρεις την πετσοκομένη σύνταξη, πάει πολύ, πονά αφάνταστα. Σαν να χτυπάς μωρό που δεν περπάτησε ακόμη.....

Άρης Ταστάνης
από το περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ